به گزارش عصر چهارشنبه پایگاه خبری و تخصصی شیرینی و شکلات از تارنمای اندیشکده شورای روابط خارجی آمریکا، هند که سال‌ها به‌عنوان قدرت اصلی جنوب آسیا شناخته می‌شد، اکنون با روندی سریع در حال از دست دادن نفوذ خود در این منطقه است؛ وضعیتی که به‌ویژه در دو سال اخیر و با تحولات سیاسی در کشورهای همسایه، بیش از پیش برجسته شده است.

این گزارش می‌نویسد که هند برای دهه‌ها در کشورهایی مانند بوتان و نپال نفوذ مستقیم و گسترده‌ای داشته و در بنگلادش نیز با دولت شیخ حسینا روابط امنیتی و اقتصادی نزدیکی برقرار کرده بود. این روابط تا آنجا پیش رفت که حسینا در مبارزه با شورشیان شمال‌شرق هند که به بنگلادش پناه برده بودند، دست به بازداشت و بازگرداندن آن‌ها زد؛ اقدامی که مورد رضایت دهلی‌نو قرار گرفت.

به گزارش این شورا با این حال، در دو سال اخیر شرایط تغییر کرده است. در بنگلادش، دولت حسینا به‌دنبال اعتراضات گسترده به فساد و اقتدارگرایی سقوط کرد و دولت موقت محمد یونس که اکنون زمام امور را در دست دارد، به‌سمت چین گرایش یافته است.

شورای روابط خارجی آمریکا می‌نویسد که چین میلیاردها دلار کمک و پروژه‌های زیرساختی به این دولت پیشنهاد داده و هم‌زمان، احساسات ضدهندی در جامعه بنگلادش تشدید شده است، به‌ویژه پس از آنکه حسینا به هند پناه برد.

در ادامه گزارش آمده است که در مالدیو، محمد مویزو رییس‌جمهور این کشور با شعار «اخراج هند» به قدرت رسید، روابط نزدیکی با چین برقرار کرده و اکنون پکن در پی احیای توافق تجارت آزادی است که از سال ۲۰۱۴ میلادی (۱۳۸۳ خورشیدی) با مالدیو معلق مانده بود.

شورای روابط خارجی آمریکا به نقل از مقامات سابق مالدیو هشدار داده است که چین ممکن است از این فرصت برای دسترسی راهبردی به مسیرهای بازرگانی شرق-غرب در اقیانوس هند استفاده کند.

شورای روابط خارجی آمریکا همچنین به وضعیت سری‌لانکا اشاره می‌کند و می‌نویسد: ائتلاف چپ‌گرای قدرت مردم ملی (NPP) که سال گذشته در انتخابات پیروز شد، گرچه مانند مالدیو و بنگلادش موضعی ضدهندی ندارد، اما آشکارا به چین نزدیک شده و کمک‌های مالی و دیپلماتیک گسترده‌ای از پکن دریافت کرده است. رییس‌جمهور جدید سری‌لانکا، چین را شریک اقتصادی قابل اعتماد معرفی کرده و مدل اقتصادی پکن را برای کشورش مناسب دانسته است.

در بخش دیگری از این گزارش آمده است که نپال نیز تحت رهبری دوباره «کی.پی.شارما اولی» که پیشینه‌ای ضد هندی دارد، از اولویت دادن به روابط با هند فاصله گرفته و همکاری‌های نظامی و اقتصادی با چین را تقویت کرده است؛ از جمله ازسرگیری رزمایش‌های نظامی مشترک و پیشبرد طرح‌های بزرگ در چارچوب «طرح کمربند و جاده».

در پایان، شورای روابط خارجی آمریکا می‌نویسد هند به رغم تبدیل شدن به چهارمین اقتصاد بزرگ جهان و نقش پررنگش در نهادهای چندجانبه جهانی، در حال از دست دادن پایگاه منطقه‌ای خود است؛ موضوعی که موجب می‌شود دهلی‌نو مجبور شود منابع بیشتری را صرف تثبیت نفوذ خود در همسایگی کرده و ظرفیت خود را برای قدرت‌نمایی جهانی از دست دهد.